واکسن های ایدز
تاکنون پیدایش تغییر ژنتیکی HIV مانع تهییه واکسن علیه ایدز بوده است . یک واکسن بالینی شامل آنتی کور ها علیه پروتئین پوششی ویروس یعنی pg120 همینطور متوقف کردن میانکش بین CD4 و pg120 و نهایتا متوقف کردن پیدایش آلودگی باشد .مع هذا ، این اقدام تا کنون موفقیت آمیز نبوده است زیرا ژن کد کننده pg120 فراوان جهش پیدا کرده و تغییر یافتگان آنتی ژنیک پروتئینی می شود که بوسیله آنتی کور ها شناخته نمی شود . جالب ترین نتیجه حاصل از تجربیات بالینی ایمن سازی از بکار بردن واکسن های زیر واحدی بدست آمده که در آنها از ژن های چندین پروتئین پوششی HIV را در ویروس واکسینیا یا ذره آدنو ویروس مهندسی کرده اند . با بکار بردن این ویروس های بی ضرر به عنوان ناقل های بیانگر و محملی برای رها سازی آنتی ژن های HIV چندین واکسن زیر واحدی نشان داده که پاسخ قوی بالینی ( هومورال و سلولی ) علیه HIV پدید می آید . کاربرد بالینی تجربیات با واکسن های زیر واحدی در دست بررسی است .
سایر واکسن های قوی شامل HIV سالم کشته شده یا غیر فعال شده است . این واکسن های غیر فعال شده تنها کاربرد در افراد آلوده به HIV دارد . زیرا غیر فعال سازی %100 ، HIV را ممکن است نکشد و در معرض قرار دادن افراد غیرآلوده حتی به خطر کوچکی از آلودگی HIV غیر اخلاقی است .برخی از آزمایشگاه ها به بررسی احتمال تولید واکسن های زنده ضعیف شده پرداخته اند . از این راهکار واکسنی به دست آمد که معلوم گردید افراد آلوده به HIV-2 ویروس منسوبی که شکل خیلی خفیفی از ایدز را با دوره کمون بسیار طولانی تولید میکند ناقلین را در برابر آلودگی با HIV-1 سویه مولد بیماری شدید ایدز حفاظت می بخشد . مع هذا خطرات جدی و بالقوه وجود دارد . به عنوان مثال ، ویروس وارد شده میتواند سرطان تولید نماید . پیدایش جهش ممکن است ویرولانس آن را بار دیگر فعال سازد و معایب دیگر .
(ادامه این مطلب را به امید خدا در هفته آینده خواهم نوشت)