اتـــاق زیست

تشخیص  و درمان ایدز ( ادامه مطلب قبل )

مقاومت به داروهای آنالوگ نوکلئوسید در HIV امروزه دشواری بزرگی محسوب می شود و علت این امر تولید تعداد انبوه ویریون هاست که در آن HIV هر 30 ساعت همانند سازی می کند . بدین طریق ، سرعت جهش طبیعی سویه های مقاوم HIV را در عرض چندین هفته میسر می سازد . در نتیجه ، در هر فردی که با تک تک داروهای شیمیو تراپوتیک درمان می شود ، معمولا با آنالوگ های نوکلئوسیدی ، پیدایش سویه های مقاوم HIV را میتوان پیش بینی کرد . اخیرا دارو ها را به صورت دوتایی تجویز می کنند . به عنوان مثال ، AZT به همراه 3TC کاهش قابل ملاحظه ای در بار ویروسی در اکثر بیماران در دراز مدت بدون تولید جهش یافتگانHIV  به هر دو دارو نشان داده است . این درمان با ترکیب داروها امروزه روش انتخابی محسوب می شود . متاسفانه ، امروزه مؤثرترین راهکار دارویی شامل آنالوگ های نوکلئوسیدی بوده و بیماران از اثرات سوء و سمیت این قبیل دارو ها نیز رنج می برند . مع الهذا ، رده ی جدیدی از دارو ها تجربه می شود . این دارو ها را روی هم رفته بنام ( بازدارنده های پروتئاز ) می نامند و آنها پروتئاز HIV را که مسئول گواردن پلی پپتید اطراف HIV به صورت پروتئین های نقش پرداز می باشد ، متوقف می سازد . این پروتئاز هدف جالبی برای داروهای شیمیوتراپوتیک است زیرا شبیه هیچ یک از پروتئین های انسانی نیست و از این جهت اثرات سوء و سمی به لحاظ تغییر دادن نقش میزبانی ندارند . این دارو ها تعداد ویروس ها را فوق العاده کاهش می دهد و در شرایط آزمایشگاهی آنها با آنالوگ های نوکلئوسیدی در متوقف کردن همانند سازی HIV بطور سینرژستی عمل می کنند . باز دارنده های پروتئازی ، باحتمال نسل جدیدی از عوامل موثر شیمی درمانی HIV باشند .

               ( مطلب هفته ی آینده : واکسن های ایدز)